(Mundartgedicht von Hans Stienen – aus dem Heimatbuch 1999)
Van Anroeth, joe dat öss en Denge
jövvt öt net alltevüel te senge.
Kaum Bösch hässte öm Anroeth röm
na dicke Bööm kickste dech verjeäves öm.
Kenn Meer süühste he be oss sue blenke,
kenn Berch dont dech van wittsem wenke.
Ooch kenne Wiin deet be oss waaße
blooß jät Schlaat on Rammelasse.
Doch na enn Quell vör draan te koere,
deeste hee verjeäves luere.
Vör deä Duusch te lösche habbe wier
wi man sue wett öt Mönkebier.
Dät jövv öt he bald honget Joehr
an mäck d’r Maach on Därme kloer.
Doe woß d’r Schettersch all bescheed
hat jemmes möt dr’ Stoehljank leet,
seit heä dann ooch sue männje Kier
nu drenk dech maar enn Mönkebier!
Maar vüel di leete dat waal bliive
deä Schettersch dien kenn Bier verschrieve.
Sons jövv öt joe de Medizien
sue janz ömsöös op Krankeschlen.
Als Seldenheet hant werr he blues
be oss em Dorp de Peäperdues.
Maar vüel Peäper öss doe neet miehr drenn
öt Meeste jing na Neäsche hen.
De Brockmanns Kull ess lang geschloete
ronkerröm habbe se doe baue loete.
Weä schwemmt sue vör sin Leäve geär
fäehrt na Willek na de Bütt noe heär.
Maar Männege sue hüert me sägge
dont sech dät dreemoel övverlägge,
weäje dat di janz jood opjeschlare
on dat kann de Geldbüühl neet verdraare.
De Bürjerverein sue kann me hüere
deet hongetviffzisch Joehr nu fiere.
Dat öss vör de Fiere waal enne gronk
dröm fiert geröös an blivvt jesonk.
Ooch oss Kerk deet jubiliere
an deet öt Hongetjöhreje fiere.
Maar koste sons van füere bis henge
früher koom enne Plazz miehr fenge,
öss no üeverall Plazz all free
on sue männeje froggt sech hee,
off dat an de Kirchensteuer leet?
off sons woe draan, ech weet öt neet.
Och enn Gymnasium welle se he baue
vör öss Kenger, vör di schlaue.
Maar sue männeje frocht sech jeär
woe nemmt de Stadt öt Jeld blues heär?
Di denke waal wi möt anger Denge
vör de petaale weede werr waal Domme fenge.
Ech jlööv dat wier all wi jewent
am Eng all wier di Domme send.