von Friedel Kluth
Heimat
D’r Niederrhein ös von de janze Welt
dat Stöckske Eäd, wat mech et beäs jefällt!
Dat Weär, dat ös zwar döcks jenoch
jät vöchtich, un döcks reäjent et och.
Ävver dann, noa jedde Reäjen,
kömmt de Sonn möt üehre Seäjen,
un römp un tömp kömmt et mech vü-er,
als wenn en’t Paradies ech wü-er!
Traditiuen, die wört noch jru-et jeschri-eve
un Nobbere, die send Frönde jebli-eve!
Hee kennt m’r sech, sprekt möteneen,
hölpt sech, wenn’t nöddich ös, och ongereen.
M’r fiert tesaame Schützefess
un freut sech, wenn et Fasteloavend ös.
Hee kallt m’r platt, deet “Leddsches weäve”;
sägg ens i-ehrlich, kann’t jätt schönderes jeäve?
Hellije
Pitter wirkde bee de Beyerwerke. Früher woet heä emmer möt ene Werksbus et morjes an de Kerk avvjehollt un oaves wier na Huus jebreit. Zönk dat deä Bus wegrationalisiert ös woade, veäht Pitter möt d’r Zoch. Dat ös eäve sue jemägglich. Von tu Huus op de Viescher Stroath veäht heä möt et Rad bös an de Bahn. Alle Stondes veäht van doa ene Zoch träck bös an et Beyerwerk henger Uerdinge.
Vörrje Vriedag woar Pitter jätt laat draan. De Klemp van de Bajeere jing al, wie heä bee Krebs v’rbee kajeerde, un buchstäblich en de letzde Minütt sprong heä noch en deä Zoch, deä al halv am avvfahre woar.
Janz henger Oahm leit Pitter sech trück en die Plastikpolstere von de twedde Klass. Äver maar ene kleene Oogembleck! Wie Höllefüer, Jewit-terschlach un Schniesturm, un dat alles op eemoal, schoet öm d’r Schreck en de Jlieder! Heä haat v’rjeäte, sinn Fahrrad avvtuschluute! Dat joe Hol-landrad!
Booh! Ovv dat wal van oavend noch dao wüer? D’r kalde Schweet broak öm uut, wenn heä draan deit, wat Marie öm d’r Deskamp leäse wüed!
Pitter woar normalerweise neet d’r Frommsde, ävver noo soah heä kinn angerte Möchlichkeet un joav sech ant beäne. Huoch on heilig v’rsproek heä Zent Antonnius – ene passendere Hellije veel öm neet en – fief Mark en d’r Opferstock tu duen, wenn sinn Rad neet jekläut wüed.
Un wat sall ech öch sägge, et hät jenötzt! Ene dicke Steen vehl Pitter van et Hätt, wie heä öt oaves uut deä Zoch klabasterde, un sinn schön Hol-landrad stung brav en d’r Fahrradständer.
V’rsproake ös v’rsproake, deit Pitter, schwong sech op dat Rad un kajerde op öt Dörp aan.
Flott die Kerk erren, en paar Dröpkes Weehwaater jespött, fief Mark en deä Opferstock, un tiets van en Schnie Weck woar Pitter wier buute.
Könnt ihr öch dat domme Jesech van deä ärme Pitter vüürstelle, wie deä soech, dat sinn schön Hollandrad neet mier doa woar? Un doa soll noch ens eener sägge, Hellije heie kinne Senn vör Humor!!
Et Wemmke
Bee os tu Huus woar ech deä “Kleen”,
et jöngste Kenk van e Stöck ovv tehn!
Wenn min Bröjer spi-ele jinge,
jät Stri-ek on Mäuzkes maake dinge,
dann paasde dänne dat zwar net,
ävver deä “Kleen” mooß emmer möt!
Die Jeäjend öm et Wemmke woar oser Revier,
doahin trocke w’r bald jeddes Kiehr.
Dat woar tum spi-ele jätt janz Tolles,
vor allem jätt Jeheimnisvolles!
Ronk öm dat Wemmke woar ene Jraav jemäck,
on na d’r alde Kirekhoaf hin en dööre Heck.
Meddsen en deä Jaat stung ene Nueteboom,
on an die Nüet tu kueme, dat woar ose Droom!
En deä Jaat erenn, möt ene Mann ovv dree,
dat jing joa noch, höesch an et Huus v’rbee.
Deä selve Weäch trück heije w’r neet jekoss,
denn doa wadde deä alde Waamisch op os!
On övver deä Jraav tu sprenge möt ene Bonnestaak,
ech kann et öch sägge, dat woar al son Saak!
Wenn doa d’r Schwung neet janz reggde
on deä Staak na de Sieh vottkneggde,
on w’r hant bös am Hals en d’r Mott jehange,
dann woar os de Loss op Nüet v’rjange!
Wenn ech van Daach an Waamisch Johann denk,
vöhl ech mech wi-er sonn beddsche als Kenk.
Möt Spetznaam seite w’r “Kri-ekel” vör öm,
ech weet och neet mier sue richtich woröm!
Eijentlich woare w’r Blaare neet ärch bang,
ävver vör “Kri-ekel” haade w’r jehüerich Strang!
Bald sesstisch Joahr öss dat noo alles her,
on emmer noch erenner ech mech jeär
an et Wemmke on die Weije von et Krankenhuus,
och en Oahlijs Böschke woare w’r tu Huus;
et Spickerküllke on de Mäddschesscholl,
och doavan öss minn Erinnerung voll!
Os Welt woar kleen, on et woar U-esel satt,
on döcks hant w’r ärje Kohldampf jehatt.
Ävver wir haade jätt, wat hüüt döcks vählt,
jätt, wat ene angerte Wert hätt wie Jeld.
W’r haade tum strööpe on spi-ele noch Platz jenoch.
Ens i-ehrlich, hant die Blaare van Daach dat och?